Sumerowie pojawili się w południowej Mezopotamii około połowy IV tysiąclecia p.n.e.

Wraz z przejściem od ustroju demokracji wojskowej do władzy jednostki, wzrastało znaczenie świątyń, które poza funkcjami sakralnymi spełniały ważną rolę polityczną, gospodarczą i kulturalną, stając się ośrodkami władzy państwowej. Chęć dążenia ku niebu zapoczątkowała budowę schodkowych wież – zigguratów. Kapłan, zarządca dóbr świątynnych, był predestynowany do kierowania całym państwem.

Świątynie była więc instytucją centralną miasta-państwa. Początkowo były to skromne budowle budowane na planie prostokąta, z wejściem na wprost ofiarnego ołtarza i posągu bóstwa stojącego na podium. Potem wykształciły się formy świątyń na planie prostokąta, z suszonej cegły, sytuowane na sztucznie podwyższonych terasach.

Około połowy III tysiąclecia p.n.e.

zaczęto podwyższać terasy świątyń, najczęściej przez zwielokrotnienie stopni i w ten sposób z czasem wykształciła się święta wieża ziggurat z niewielką świątynią na ostatnim stopniu terasy. Oby więc nie było wątpliwości – ziggurat nie jest świątynią, a jedynie wieżą do niej prowadzącą.